Rozne

natalia

Żal z miłości...

W życiu bywają takie chwile i dni
Kiedy człowiek kochać pragnie
Kochać ile sił...
Życie-to jedna głęboka rzeka
Cierpi kto kocha,lecz kocha z daleka
Być może,nadejdzie taka chwila w życiu
Gdy będzie trzeba płakać w ukryciu
I nikt nie zobaczy łez goryczy
I nikt nie usłyszy serca,które z miłości krzyczy

natalia

Tysiące gwiazd na pelerynie otulającej ciało pani nocy,
wyszytych astrologicznym haftem,
ich blask przebijający się przez chmury rzeczywistości,
by wędrowcom szukającym sensu życia wskazywać drogę.
Odwróc na moment wzrok przykuty do szarej codzienności,
i spójrz w górę,
na gwiezdny szlak wkrocz,
by marzeń odkryć krainę,
by przebić się przez mrok.
Uchwyć chwilę, płonący pomnik życia wskrzesz,
by znów jasno świecił w tej ciemności nie patrząc na innych,
bo oni...
oni czasem przegrywają walkę z własnym ja.
Kolejna gwiazda spadła,
znów po matczynym policzku płynie łza...

natalia

Zło, smutek, samotność itp.
są tylko hotelem na naszej drodze życia,
w którym niestety musimy się zatrzymać na nocleg,
by nabrać sił, i wyruszyć dalej...
By móc iść,
z ażdym dniem stając się silniejszym człowiekiem,
pomagać innym,
ponieważ szczery uśmiech,
na czyichś ustach jest najlepszym lekarstwem na dręczące nas niepokoje...

natalia

Gdy zapadnie noc,
a puchowa pierzynka otuli korony drzew,
nastanie czas oznaczony jasną gwiazdą,
wtedy usiądziesz przy stole,
w Twoich oczach odbijać się będzie blask świec,
białym opłatkiem przełamiesz niezgodę,
by miłości przełamać powstały lód.
Jedno miejsce zostawione dla przypadkowego gościa,
tak naprawdę jest ich więcej,
zasiadają tam anioły,
które chronią Cię skrzydłami swymi,
zła odgarniając pył,
zawsze przy Tobie w myślach,
pamięci,
sercu zamkniętym dla nieproszonego zapomnienia na drzwi.
W każdym promieniu słońca wysuszającym łzy,
w wietrze, co otula ciało dodając sił,
byś wiedział/a, że wszystko jest wieczne,
nawet kartka zamieniona w dym.
To wspomnienia zapisane krwią płynącą do serca-
-ich drogi do domu, który posiada każdy z nas...

natalia

Oparty o mogiłę człowiek ze spuszczoną głową,
odbijający sie w jego oczach blask zapalonego znicza.
Szum brzozy, białą pierzynką otulonej,
co chwilę przerywany odgłosem spadającej łzy.
Pragnienie bliskości,
by znów poczuć ogień ciał,
nie być sam...

natalia

Pamiętam pachnące kwiaty na łące,
słodka woń unosząca się w powietrzu
zawieszona na błękitnym niebie.
Pamiętam rosę,
która co ranek posrebrzała zieloną trawę,
i pamiętam Ciebie...
Czas, gdy z kadzideł unosił się dym,
a letni powiew wiatru
wczesywał się w moje włosy niczym Twoje dłonie,
a potem leciał dalej porywając każdą cieplejszą myśl,
by schować ją w szufladce marzeń.
Pamiętam słowika śpiew budzący mnie co ranek.
Promień słońca przebijający się ukradkiem
przez okno pokryte kroplami deszczu.
Pamiętam wszystkie dobre chwile,
uśmiech na twarzy, co cieszył smutnego,
ślady zostawione na plaży w krainie snu,
i gwiazdy na niebie świecące co noc.
Zapomnieć chcę ten ponury dzień,
w którym pękło niebo,
a deszczu łzy spływały po twarzy.
Słowa, które zraniły,
i czyny, co mnie zabiły.
Anioła białe skrzydła,
co w ułamku sekundy pokryły się czernią.
Zapomnieć chcę tą przeszłość beznadziejną...

natalia

Nie jestem Twoja, ani jego też,
wolna jak ptak ze zranionym skrzydłem
czekam na lot,
by znów wzbić się do gwiazd,
przeszłość niech rozwieje wiatr,
a krople padającego deszczu
rozmyją ją w kałuży zapomnienia.
Gdzieś tam... za horyzontem,
a może już za następnym lasem,
co płucami świata, mym schronieniem
zawitam do gniazda,
ostatniego przystanku na trasie błądzenia

--MIŁOŚCI--

natalia

Za każdy świt,
który wita mnie.
Za każdą noc,
co przynosi piękny sen.
Za gwiazdy na niebie
wskazujące drogę.
I za księzyc,
co spogląda na mnie swym lśniącym okiem.
Dziękuję Ci...
Za odrobinę szczęścia,
co wysuszyła łzy.
Za szansę,
że pomimo wszystkich trosk mogę w tym wcieleniu żyć.
Za cierpienie,
które dało mi siłę.
Oraz za uczucie,
co nie zamieniło serca w mogiłę.
Dziękuję Ci...
Za diabelski żart,
co przestrogą się stał.
Za anioła,
który swymi skrzydłami chroni mnie od lat.
Za czas-
-leczący rany.
I za wolność,
co nie okuła mnie w kajdany.
Dziękuję Ci...

natalia

Czymże jest życie,
gdy śmierci się pragnie?
Tysiące gwiazd na niebie gaśnie,
a słońce przyćmiła gęsta mgła.
Pył problemów
unoszących się w miejskim smogu,
setki myśli krążących po głowie.
Zapadła noc...
Zamykasz oczy nie widząc dalszej drogi,
robisz błąd.
Popatrz w górę i zobacz,
jak księżyc spogląda na Ciebie
swym lśniącym okiem,
to twarz Boga,
który nie pozwoli Ci zbłądzić w tej ciemności...

natalia

Idę tam, gdzie tęczowa brama
na gwiezdną kłódkę zamknięta,
mleczna droga tam prowadzi,
oświetlona blaskiem zachodzącego słońca.
To mój mały świat, kraina spełnienia,
smutki pozostawiam w studni zapomnienia,
by tylko szczęścia ronić łzy...
Siadam na ławce,
na którą swym lśniącym okiem
spogląda księżyc i czekam...
Czekam na Ciebie,
by otworzyć oczy i śnić na jawie...

natalia

Dano nam młodość,
by na starość mieć dobre wspomnienia.
Dano nam rozum,
by glupcom wskazywać właściwy kierunek.
Dano nam życie,
byśmy wiedzieli czym jest nagroda.
Dano nam śmierć,
byśmy mogli trwać wiecznie.
Dano nam miłość,
byśmy wiedzieli czym jest samotność.
Dano nam siebie,
byśmy mogli kochać za młodu,
oglądać pożółkłe fotografie na starość,
wiedzę przekazywać wnukom,
nie bać się śmierci i samotności
ponieważ miłość nigdy nie umiera...

natalia

Niedokończony wiersz,
kartki pokryte kurzem,
poetę wyprzedziła śmierć,
opadły kolce z róży.
Pozostały fotografie,
starych wierszy tomy,
i choć wszystko wokół się zmienia,
my pamiętamy o nim.
Zapalmy znicz na znak pamięci,
niech oświetli miłe wspomnienia,
przeczytajmy spisane kiedyś myśli,
uchrońmy je od zapomnienia.
Za wszystkich, których zabrał los,
za ostatni wers...
za ostatnią nutę...
za ostatni pocałunek, którego smak wciąż czujemy na ustach...
za anioły, które niegdyś były jednymi z nas...
za wszystkie dusze mieszkające w sercach...
zapalmy światełko w tę zaduszną noc...

natalia

Łza - jest tylko kroplą w morzu miłości,
chwiowym zwatpieniem, cierpieniem,
które rzeźbi policzek w chwilach smutku,
lecz potem wysycha na pustyni zapomnienia,
a morze, morze nigdy nie wysycha...

natalia

Tysiące barw wylały się na obraz świata,
a w żyłach znowu płynie czerwona krew.
Cichy szept wydobywa się z ust,
lecz czy zamieni on się w śpiew?
Nie wiem...
Myśli znów splecione węzłem niepewności,
blask zapalonej świecy odbija się w szklistych oczach.
Nie wiem...
Co mam robić, co myśleć? Stać, siedzieć czy iść?
Płakać, śmiać się, czy szlochać?
A może poprostu zasnąć,
i zamienić to wszystko w piękny sen...?
Nie wiem...

natalia

Wsiąść do łodzi,
by móc popłynąć do krainy marzeń,
przekroczyć wrota tęczy...
Polecieć jak ptak,
z wiatrem we włosach poznawać świat,
usiąść na drzewie,
w leśnej ciszy usłyszeć ukochany głos,
a potem wzlecieć do gwiazd,
by miłość wskrzeszyć przez ich lśniący blask...
Spaść jak liść z drzewa do morza miłości,
by delikatnie unosząc się na jego powierzchni-
płynąć popychanym falami ciepła...
Niech niemożliwe stanie się rzeczywistością...
Zasypiam... we śnie wszystko się może zdarzyć...