Alkohol

natalia

Likiery i kremy:

Likier wiśniowy, Likier z marakui, Maraschino, Midori, Parfait Amour, Peach Brandy, Pimm's,

Likier wiśniowy - należy do grupy likierów produkowanych z soków owocowych i zawiera co najmniej 25 % obj. alkoholu. Najbardziej znane marki to: duński Cherry Heering i włoskie Luxardo oraz Maraschino.

Likier z marakui - produkowany z soku marakui. Najbardziej znany to Jambosala. Zawiera 2,5 % obj. alkoholu.

Maraschino - ten likier wiśniowy ma posmak gorzkich migdałów. Zawiera 30-35% obj. alkoholu. Pije się go na lodzie, głównie po jedzeniu, jako napój wspomagający trawienie.

Midori - jest to likier z melonów, o lekko zielonym kolorze.

Parfait Amour - fioletowy, o owocowym aromacie likier z fiołków i różnych egzotycznych dodatków.

Peach Brandy - zaliczany do aromatycznych likierów owocowych, jest bezbarwny i klarowny. Zawiera 30-35 % obj. alkoholu.

Pimm's - jest przykadem niskoprocentowego i egzotycznego napoju alkoholowego, jednak nie zawsze można go bez zastrzeżeń zaliczyć do likierów. Przykładem może tu być Pimm' s No. 1, angielski tmnek produkowany na bazie ginu, często określany jako ulubiony napój angielskich rodów królewskich. Rozcieńcza się go wodą mineralną, ginger-ale, ewentualnie lemoniadą pomarańczową lub cytrynową. Pimm's produkowany jest również jako No. 2 - z whisky, No. 3 - z winiakiem lub brandy, No. 4 - z białym rumem i jako No. 5 - z wódką.

natalia

Likiery i kremy:

Pisang Ambon, Sambuca, Southern Comfort,Strega, Zimny poncz (Schwedenpunsch)

Pisang Ambon - likier bananowy produkowany z bananów uprawianych na indonezyjskiej wyspie Ambon. Zielony, o lekkim posmaku ziołowym, zawiera 22% obj. alkoholu.

Sambuca - jest bezbarwny. Produkuje się go z jagód czarnego bzu i lukrecji. Narodowy trunek włoski, przypomina nieco francuskie trunki anyżkowe i dlatego chgtnie podawany jest jako long drink z wodą i lodem.

Southern Comfort - to już klasyk wśród likierów wytwarzanych na bazie whiskey. Wynaleziony został w Nowym Orleanie przed ponad 130 laty. Posiada bardzo charakterystyczny pomarańczowo-brzoskwiniowy aromat. Zawiera 40% obj. alkoholu.

Strega - nazywany też "La Strega" (czarownica). Jest jednym z najpopuarniejszych włoskich likierów ziołowych. Podstawowe składniki to zioła i korzenie oraz kora drzew rosnących w Apeninach.

Zimny poncz (Schwedenpunsch) - ten szczególny likier przyrządza się z araku, często wina i różnych aromatycznych przypraw.

natalia

Kremy: i Likier

Kremy - tą nazwą określa się gęste i bogate w cukier likiery o zawartości 25% obj. alkoholu. Nazwy tych kremów na etykietach zaczynają się zwykle słowami "Creme de ... ". Często ich podstawowym składnikiem jest winiak lub koniak, a charakterystycznego smaku dodają im destylaty owocowe.

Creme de Banane - to likier bananowy produkowany z aromatycznych, w pełni dojrzałych bananów.
Pisang Ambon - likier bananowy produkowany z bananów uprawianych na indonezyjskiej wyspie Ambon. Zielony, o lekkim posmaku ziołowym, zawiera 22% obj. alkoholu.

Creme de Cacao - to likier kakaowy produkowany w różnych odcieniach brązu z mielonego ziarna kakaowego z dodatkiem wanilii. Jasny likier kakaowy jest słodszy od ciemnego.
Likier kakaowy - produkowany z ziarnistego lub sproszkowanego kakao. Niekiedy z dodatkiem nalewki wiśniowej.

Creme de Cafe - jest likierem kawowym produkowanym ze świeżo palonej mielonej kawy .
Likier kawowy - Często występuje pod nazwą Mocca i jest produkowany ze świeżo palonej, mielonej kawy lub kawy rozpuszczalnej bez dodatku sztucznych substancji zapachowych. Zawiera co najmniej 25% obj. alkoholu. Często zawiera dodatkowo 10% śmietanki, co zaznaczone jest na etykiecie.
Do najbardziej znanych marek należą: Kahula - meksykański likier kawowy z dodatkiem ziół i wanili, Tia Maria - z alkoholem z trzciny cukrowej oraz Batida Cafe

Creme de Cassis - to korzenny likier z czarnej porzeczki .
Likier jajeczny - zaliczany do emulsji lub kremów, produkowany z żółtek, cukru i zazwyczaj winiaku; pochodzi z Holandii. Zawiera około 20% obj. alkoholu. W Polsce znany pod nazwą Advocat, zawiera 25 % alkoholu i około 400 g/l cukru. Ulubiony przysmak pań do czarnej kawy.

Creme de Coco - likier z orzechów kokosowych
Likier kokosowy - podstawowym składnikiem używanym do jego wytwarzania jest mleczko kokosowe. W sprzedaży znajduje się kilka gatunków tego likieru: śmietankowy, produkowany z brazylijskich orzechów kokosowych - Cocosala, Batida de Coco oraz Creme de Coco oraz klarowny - Coco Ribe, jak również Malibu

natalia

Kremy i Llikier

Creme de Fraises - to aromatyczny likier truskawkowy.

Creme de Framboise - likier malinowy, w smaku nieco przyjemniejszy od truskawkowego.

Creme de Mandarines - likier produkowany z mandarynek.

Creme de Menthe - likier o smaku i zapachu mięty. Jest produkowany w kolorze białym i zielonym
Likier miętowy - produkowany z naturalnych esencji miętowych, spirytusu i cukru.

Creme de Noyaux - jest likierem orzechowym produkowanym ze zmielonych orzechów laskowych i włoskich, migdałów, pestek wiśni i koniaku lub winiaku. Creme de Prunelle - to likier ze śliwek z dodatkiem winiaku.

Creme de Violette - to niebieski likier fiołkowy.
Parfait Amour - fioletowy, o owocowym aromacie likier z fiołków i różnych egzotycznych dodatków.

natalia

Wina musujące:

Szampan,Crémant, Sekt, Spumante, Cava, Krimsekt

Szampan - jest niekoronowanym królem win musujących. Nazwa pochodzi od regionu geograficznego, w którym jest produkowany, bowiem tylko wino musujące wytwarzane w ściśle określonym rejonie w okolicach Reims i Epamay w północnej Francji ma prawo do używania tej nazwy. Jego produkcja jest kosztowna, gdyż musi dojrzewać w butelkach, w których będzie sprzedawany (metoda szampańska).
"Extra brut" to szczególnie wytrawny szampan. "Brut" to bardzo wytrawny lub wytrawny, "sec" - półwytrawny do słodkiego, "demi sec" to słodki, a "doux" - bardzo słodki szampan.

Crémant - to oczywiście wino musujące i choć nie jest wytwarzane w rejonie Champagne musi być jednak produkowane metodą szampańską, a więc jego wtóma fermentacja odbywa się w butelkach, w których będzie sprzedawane.

Sekt - produkowane w Niemczech wysokiej jakości wino musujące. Musi dojrzewać co najmniej dziewięć miesięcy. Po kontroli jakości opatruje się je urzędowym numerem, który musi być uwidoczniony na etykiecie.
Pradikatssekt jest wysokiej jakości winem musującym zawierającym co najmniej 60% wina pochodzącego z winnic niemieckich. Winzersekt to wino musujące produkowane w Winzern metodą szampańską.

Spumante - najlepsze włoskie wino musujące. Najstarsze i najbardziej znane to Asti Spumante.

Cava - to hiszpańskie wino musujące, wytwarzane metodą szampańską.
Wina musujące - są to wina o dużej zawartości dwutlenku węgla. Zatem do tej grupy należy zarówno szampan jak i wina określane w Niemczech jako sekt, a w innych krajach cremant, spumante i cava. Wszystkie one zawierają dwutlenek węgla wytwarzający się w czasie wtórnej fermentacji (w butelkach lub w zbiomiku) lub są sztucznie nasycane dwutlenkiem węgla pod ciśnieniem 3 atmosfer w temperaturze 20°C.

Krimsekt - białe lub czerwone wino musujące wytwarzane z winogron odmiany Muscat, które uprawia się na Półwyspie Krymskim. Prawdziwy krimsekt dojrzewa w butełkach, gdzie zachodzi również wtórna fermentacja.

natalia

Wina alkoholowe:

Wermut, Sherry, Madera, Portwajn, Malaga, Marsala, Samos, Tokaj, Porto

Wertnut - wino produkowane z dodatkiem ziół, alkoholu, cukru, karmelu i wody. Pochodzi głównie z Francji i Włoch.
Słodki wermut - jest biały (bianco) lub czerwony (rosso) i zawiera 15,5-16% obj. alkoholu.
Wytrawny wermut - (dry, extra dry) jest biały, zawiera18% obj. alkoholu i co najwyżej 40 g cukru w litrze.
Półwytrawny wermut - wytwarzany jest również jako różowy.
Najpopularniejsze marki wermutu to:
Martini - najbardziej znany u nas wermut włoski, składnik również popularnego koktajlu o tej samej nazwie. Produkowany jako extra dry, dry, bianco i rosso.
Carpano Punt e Mes - słodko-gorzki wermut włoski o zawartości alkoholu 20% obj. Innym znanym włoskim wermutem jest Cinzano Rosso Antico. Produkowany jest jako bianco, rosso i dry. Noilly Prat jest najbardziej wytrawny w rodzinie wermutów i pochodzi podobnie jak Picon z Francji. Od niedawna produkowane są również wermuty bezalkoholowe.
Obok klasycznych wermutów istnieje duża różnorodność aperi- tifów produkowanych na bazie wina z których wiele zawdzięcza swój smak dodatkowi kory drzewa chinowego. Najbardziej znane w tej grupie to Byrrh (czerwony) i Dubonnet (biały i czerwony) - oba francuskie.

Sherry - jest to wino południowe z dokładnie określonego regionu geograicznego, znajdującego się w Andaluzji w Hiszpanii.
Ze względu na smak wyróżnia się następujące rodzaje sherry:
Fino - najwytrawniejsze ze wszystkich rodzajów sherry. Jest jasnożółte i ma delikatny posmak migdałów. Zawartość alkoholu w granicach 15,5-17% obj.
Manzanilla - to Fino z Sanluca de Barrameda. Jest lekkie, świeże i aromatyczne, nieco cierpkie w smaku, o zawartości alkoholu 15,5-16,5% obj.
Amontillado - to sherry barwy bursztynowej, półwytrawne, o zawartości alkoholu 18-25 % obj. Produkowane jest także w odmianach medium i medium dry.
Olorosso - ciemnobrązowe dojrzałe sherry o zawartości alkoholu do 24% obj. Ma posmak orzechów włoskich.
Cream Sherry - to wyselekcjonowane Olorosso - bardzo słodkie i prawdziwie ciemne sherry.

Madera - jest to wino południowe, które produkuje się wyłącznie na portugalskiej wyspie Madera leżącej u zachodnich wybrzeży Afryki. Występuje w wielu odmianach o zróżnicowanej zawartości cukru. Dodatkowa nazwa informuje o gatunku użytego do produkcji szczepu winnego: Bual (Boal) - lekkie niezbyt słodkie, Verdelho - półwytrawne z łekkim posmakiem miodu, Malvasier (Malmsey) to najsłodsze wino Madera, a Sercial - najbardziej wytrawne.

Portwajn - jedno z najbardziej znanych win południowych świata. Jego ojczyzną jest południowa Portugalia. Czerwone i rubinowo czerwone portwajny przeznaczone do długiego leżakowania są najczęściej mieszaniną kilku odmian. Mogą być słodkie o owocowym smaku i są idealne także jako wina deserowe. Biały portwajn również dojrzewa wiele lat w beczkach zanim zostanie przelany do butelek. Jest wspaniałym aperitifem.

Malaga - wino hiszpańskie, początkowo produkowane tylko w rejonie Malaga. Dziś wytwarza się je także na wschodnim wybrzeżu Hiszpanii. Jako młode wino ma słomkowy kolor, jako stare - staje się ciemnobrązowe. Słowo color umieszczone na etykiecie oznacza, że wino jest słodkie, sec oznacza wino wytrawne. Malaga zawiera około 17% obj. alkoholu. Najczęściej podawana jest po posiłkach jako napój ułatwiający trawienie.

Marsala - wino południowe o zawartości co najmniej 12% obj. alkoholu, które pochodzi z zachodniosycylijskiej prowincji Trapani i częśiowo z okolic Agrigent i Palermo.

Samos - wino deserowe produkowane na greckiej wyspie Samos. Zawiera około 10% cukru i jest bardzo słodkie. Samos pija się podobnie jak likier, z małych kieliszków do wina deserowego.

Tokaj - węgierskie wino deserowe produkowane w rejonie Tokaj, okręgu winnym leżącym około 150 km na północny-wschód od Budaesztu.

Porto - najsłynniejsze z portugalskich win, powstaje z gron zbieranych w dolinie rzeki Douro, gdzie do stromo, tarasowo położonych winnic często dostać się można tylko pieszo. Winogrona znoszone są na plecach w wielkich koszach, a pózniej nierzadko udeptywane bosymi nogami w ogromnych kadziach. Dawniej beczki spławiano rzeką, aż do Oporto; dziś przewozi się je do składów w Vila Nova de Gaia.
Dużą rolę w ukształtowaniu smaku porto odegrali Anglicy. W XVIII w., gdy Portugalia za angielską wełnę płaciła winem, zaczęto do niego dodawać mocnego gronowego alkoholu, aby dobrze znosiło morską podróż. Do Anglii docierało więc już mocniejsze i nieco słodsze, tak jak lubili Wyspiarze. Takie porto pijemy do dziś.

Rodzaje Porto

VINTAGE - produkowany jest z winogron zebranych w jednym, podanym na etykiecie roku. Najlepszy rodzaj porto. Produkowane w ograniczonych ilościach, tylko ze starannie wyselekcjonowanych winogron zebranych w najlepszych winnicach regionu D.O.C. Douro . O tym czy w danym roku będzie produkowane Vintage decyduje producent. Porto Vintage jest deklarowane w najlepszych latach, zwykle trzy- lub czterokrotnie w ciągu dekady, dopiero na drugą wiosnę po zbiorach. Butelkowane po ok. 2 latach (wg przepisów pomiędzy 22 a 31 miesiącem) powinno dojrzewać w butelce przez "resztę swojego życia", najmniej jednak przez 10 lat. Porto ze znakomitego rocznika w zasadzie najlepiej wypić po upływie 15, a nawet 30 lat. Młode Porto rocznikowe jest często zbyt agresywne, zawiera dużo taniny, z wiekiem zyskuje na delikatności osiągając idealną harmonię smaku i mocnego aromatu dojrzałych czerwonych owoców jagodowych.

AGED TAWNY - dojrzewające w beczułkach przez 10, 20 lub 30 lat przed butelkowaniem i skierowaniem do sprzedaży . Porto 10-letnie to mieszanka win, których średni wiek starzenia w beczce wynosi ok.10 lat. Stare Porto ma wspaniały aromat orzechów i fig. Dojrzewając nabiera pomarańczowo-brązowego koloru.

L.B.V. - Late Bottled Vintage PORTO - rocznikowe, starzone przez cztery-sześć lat w beczułkach (dłużej niż Vintage), potem zwykle filtrowane aby uniknąć osadu w butelce. Stanowi kompromis pomiędzy intensywnym aromatem i smakiem Vintage a delikatnością tawny. Tradycyjne, nie filtrowane porto ma znacznie więcej aromatu. Podobne do PORTO rocznikowego ale lżejsze, nadaje się do picia zaraz po zakupie.

VINTAGE CHARACTER - czerwone, owocowe wino, o ciemnym kolorze, bardzo cieliste; do picia zaraz po zakupie.

SINGLE QUINTA - porto produkowane z gron uprawianych tylko w quincie, której nazwa pojawia się na etykiecie.

COLHEITA - doskonałej jakości porto tawny z oznaczonego rocznika, długo (ok.7-8 lat) starzone w drewnianych beczkach (bez mieszania z winami z innych roczników) zanim zostanie dopuszczone do sprzedaży

ZWYKŁE, MŁODE PORTO WYSTĘPUJE W RODZAJACH RUBY - młode czerwone porto, o charakterystycznym, rubinowym kolorze

TAWNY - najpopularniejszy rodzaj porto, często otrzymywane ze zmieszania porto białego i czerwonego; stare tawny nabiera bursztynowego koloru dzięki długiemu leżakowaniu w beczce i procesom utleniania WHITE - porto białe, najlepiej smakuje schłodzone, podawane jako aperitif

INNE RODZAJE

WHITE DRY - białe wytrawne
LIGHT DRY - o wyjątkowo bogatym bukiecie
LÁGRIMA - dosłownie oznacza "łza", bardzo słodkie porto deserowe

Podawanie Porto

Większość rodzajów porto może być podawana wprost z butelki. Dotyczy to zarówno temperatury podawania jak i tego, że niektóre rodzaje winno się przed podaniem dekantować.

Porto czerwone i LBV powinno być zawsze serwowane w temperaturze pokojowej, młode tawny raczej w temperaturze pokojowej, choć dobre jest schłodzone, zwłaszcza gdy podajemy je jako aperitif. Białe porto, tak wytrawne jak i słodkie, podajemy zawsze schłodzone. Można je także mieszać z tonikiem, wodą gazowana, Sprite'm, lodem.

Ze względu na większą niż w innych winach zawartość alkoholu PORTO podajemy w mniejszych kieliszkach i nigdy nie nalewamy więcej niż 2/3 tak, aby w pełni mógł rozwinąć się bukiet.

Temperatura Podawania Wina

WINO ---------------------------------------Temperatura [oC]
MUSUJĄCE ---------------------------------------6 - 8
BIAŁE VERDE I BIAŁE WYTRAWNE --- ----------8 - 10
BIAŁE SŁODKIE----------------------------------- 9
WYTRAWNE RÓŻOWE --------------- ------------8 - 9
CZERWONE - MŁODE -------------------- ------12 - 16
CZERWONE - STARE ---------------- -----------16 - 18
PORTO TAWNY ------------------------------- 12 - 16
PORTO - MŁODE ----------------------- --------16 - 18
PORTO - STARE ------------------------------14 - 16
MADERA MALMSEY lub BOAL ---------------12 - 14
MADERA VERDELHO lub SERCIAL -----------10 - 12
MOSCATEL DE SETUBAL - MŁODE ----------- 8 - 10
MOSCATEL DE SETUBAL - STARE ------- ---12 - 14

Ciekawostki

- 85-90% produkcji porto w Portugalii przeznaczone jest na eksport

- z miłości do porto słyną Anglicy. Tradycja nakazuje zakupić w dniu urodzin dziecka butelkę porto i zachować ją do jego 21 urodzin. To wiek, w którym dojrzałość osiąga nie tylko człowiek, ale i dobre porto

-dzięki wyższej zawartości alkoholu porto ma oczywiście większą trwałość niż inne wina, ale najlepiej opróżnić butelkę w ciągu tygodnia

-tradycja nakazuje, aby przy stole butelka z porto krążyła w lewą stronę. Temu, kto ociąga się z podaniem butelki dalej, współbiesiadnicy zadają pytanie: "Znasz Biskupa Winchesteru?"; jeśli odpowiedz brzmi "nie", pada komentarz: "To taki jeden, świetny gość, ale nigdy nie podaje dalej butelki!

natalia

Syropy :

Syrop cukrowy, Grenadina, Syrop migdałowy

Syrop cukrowy - najczęściej używany do napojów, nazywany też po prostu syropem. Jest łatwy do samodzielnego przygotowania: Do litra wrzącej wody należy wsypać 1kg cukru i zagotować. Im dłużej będziemy syrop gotować, tym bardziej zgęstnieje. Następnie należy go schłodzić, przelać do butelki i przechowywać w chłodnym, ciemnym miejscu.

Grenadina - ten krwistoczerwony syrop owocowy produkowany jest z owoców granatu. Zależnie od użytej ilości syropu zabarwia napoje od lekkiego różu do głębokiej czerwieni. W przypadku koktajli, które powinny mieć czerwone zabarwienie, można też używać syropu malinowego, borówkowego i truskawkowego, a także produkowanego z czamej porzeczki syropu cassis.
Cassis - ciemnoczerwony likier z soku z czarnej porzeczki. Cassis to francuskie słowo oznaczające czamą porzeczkę. Zawiera co najmniej 20% obj. alkoholu. Cassis może nazywać się jedynie Creme de Cassis jeśli zawiera 15% obj. alkoholu i minimalną zawartość cukru. Cassis pije się jako likier oraz jako aperitif.

Syrop migdałowy - zwany we Francji i USA orgeat, a we Włoszech orzata, ma mlecznobiały kolor oraz bardzo intensywny i aromatyczny smak.

natalia

COINTREAU

Bezbarwny likier pomarańczowy o mocy 40° stworzyli w 1849 roku bracia Adolphe i Edouard Cointreau, posiadający własną firmę gorzelniczą w mieście Angers we Francji. Początkowo nosił nazwę Triple Sec Blanc Curaçao. Na rynku pojawiać zaczęty się jednak podobne likiery noszące nazwę Triple Sec i firma zdecydowała się wyróżnić swój wyrób i zmienić nazwę na Cointreau. Sposób sestylacji i receptura stanowią tajemnicę firmy.

Wyrabia się go na bazie spirytusu rektyfikowanego, destylatów z nalewów na częściowo świeże, a częściowo suszone skórki słodkich i gorzkich pomarańczy i krystalicznie bezbarwnego syropu cukrowego. Skórki gorzkich pomarańczy firma sprowadza z Haiti (pomarańcze obierane są ręcznie i suszone przez kilka dni na słońcu), skórki słodkich pomarańczy z Hiszpanii i Brazylii. Dzielone są one na dwie części - jedne suszone są na słońcu, pozostałe, świeże, maceruje się przez kilka tygodni z alkoholem i wodą w celu wydobycia z nich aromatycznych olejków.

Szczególną cechą likieru Cointreau jest reakcja na temperaturę. W temperaturze pokojowej jest on krystalicznie przezroczysty, zaś po schłodzeniu lub dodaniu lodu, w likierze pojawiają się pięknie opalizujące chmurki. Cointreau to likier, który powinien stać na półce każdego baru.

Najczęściej podawany jest bez żadnych dodatków na kostkach lodu Można go również podawać z wyciśniętą limonką lub z sokiem grejpfrutowym , tonikiem , lemoniadą czy z wytrawnym winem musującym. Jest również składnikiem wielu koktajli (maragarita, white lady czy sidecar). Warto też dodać, że Cointreau jest jedną z podstawowych przypraw w kuchni francuskiej.

Likier sprzedawany jest w charakterystycznej, kwadratowej butelce w bursztynowym kolorze, ze złotą nakrętką Jest zaliczany do najlepszych likierów na świecie. Obecny jest w barach ponad w ponad 120 krajach.

natalia

BANCHEREAU

Ta niewielka rodzinna firma zajmuje się destylacją koniaku zaledwie od dziesięciu lat, ale nie ma najmniejszych kłopotów ze zbytem swoich trunków, pomimo iż na tym rynku panuje bardzo ostra konkurencja.

Nie jest to firma mogąca się szczycić długoletnią tradycją, w której sekrety produkcyjne przechodziłyby od po-koleń z ojca na syna. Nie ma w jej stosunkowo krótkiej historii niczego szczególnego. Wręcz przeciwnie jest ona typowym dla regionu Cognac przykładem usamodzielniania się właścicieli winnic, którzy wcześniej dostarczali swoje plony wielkim producentom koniaku, a dziś coraz częściej sami destylują koniak z własnych zbiorów.
Za założyciela firmy rodzina uważa Armanda Banchereau, który od 1937 roku zajmował się niewielkim gospodarstwem rolnym o powierzchni 2,5 ha w Montchaude. Po trzydziestu latach nabył trzyhektarową posiadłość w Eraville i zajął się uprawą winorośli. Po jego rychłej śmierci w roku 1968 zarządzanie winnicą leżącą na terenach Grande-Champagne przejął jego syn Daniel. Przez ponad dwa-dzieścia lat produkowany z własnych zbiorów destylat odsprzedawał on wielkim producentom koniaku.
W roku 1991 Daniel Banchereau wraz ze swymi dziećmi (Frédérique, Laurent i Nathalie) zdecydowali się na wytwarzanie koniaku. W trzy lata później na rynek trafiły pierwsze butelki oklejone etykietą ze znakiem Mon Cognac. Obecnie można je spotkać poza Francją także w Niemczech, Szwecji i na Tajwanie. Roczna produkcja przekracza nieznacznie pół miliona butelek. W ofercie jest pięć rodzajów koniaku; wszystkie o mocy 40%:
VS – starzony przez 4 lata
Napoléon – 8 lat
X.O. Extra Old – 12 lat
XO Grande Champagne – 25 lat
Hors d’Age – 40 lat

natalia

BERTRAND

Niewielka rodzinna firma, w niewielkim miasteczku, niemal od stulecia produkuje solidnej jakości koniak o bardzo atrakcyjnej cenie...

Rodzinna posiadłość Brissons de Laage leży w pobliżu Réaux (Pettite Champagne) i obejmuje winnice o łącznej powierzchni 70 hektarów i od roku 1731 jest w rękach rodziny Bertrand. Réaux to mała miejscowość odległa o kilka kilometrów od Jonzac.

Niemal przez dwa stulecia rodzina zajmowała się uprawą winorośli odsprzedając zbiory innym producentom koniaku, co było dość powszechną praktyką w tym regionie. Jednak decyzja o podjęciu samodzielnej produkcji szlachetnego trunku zapadła po licznych naradach rodzinnych dopiero w pierwszych latach XX wieku. Fakt, że było to słuszne posunięcie potwierdzają nagrody grand prix przyznane na wystawach w Liége (1905) oraz dwa lata później na wystawie w Bordeaux. Firma należy do związku Fédération des Caves Particulieres des Charentes zrzeszającego producentów koniaku i pineau. Aby wstąpić do związku należy produkować trunki wyłącznie z własnych plonów i butelkować je na terenie własnej posiadłości. Ponadto członkowie związku nie mogą zajmować się dystrybucją trunków wytwarzanych przez innych producentów. Członkowie związku mają prawo do używania i umieszczania na swoich produktach wyróżniającego je znaku. Obecnie firmą kieruje Raymond Bertrand korzystając z pomocy synów, którzy w przyszłości zajmą jego miejsce.

Na rynek trafia zaledwie jedna marka koniaku powstająca w tej rodzinnej firmie. Trunek od stu lat produkowany jest niezmiennie tradycyjną metodą wyłącznie z gron dojrzewających w rodzinnej winnicy. Wszyscy członkowie rodu Bertrand doskonale wiedzą jak najlepiej dbać o uprawiane grona, gdyż od pokoleń zajmuja się tym od dzieciństwa. Pomimo iż firma jest w Polsce zupełnie nieznana, warto spróbować tego trunku, gdyż relacja jego ceny i jakości jest niezwykle atrakcyjna.

Podobnie jak większość producentów koniaku rodzina produkuje również popularny lokalny trunek pineau długo starzony w drewnianych beczkach.

natalia

REMY MARTIN

Etykiety wyrobów firmy zdobi znak Centaura, opracowany w końcu ubiegłego stulecia przez Paul-Emile'a Rémy Martina. Mitolo-giczny centaur (pół człowiek, półkoń) z uniesionymi przednimi nogami i z głową skierowaną ku niebu ma odzwierciedlać charakter koniaków, łączących przymioty natury z rozumem człowieka.

Rémy Martin rozpoczął działalność jako plantator-gorzelnik z Charentes w roku 1724. Zapewne nigdy nie myślał, iż jego imię i nazwisko trafi na etykietę jednego z najlepszych konia-ków. Jego potomkowie kontynuowali i rozwijali działalność firmy, jednak przez ponad półtora wieku nie działo się nic szczególnego. Od 1877 roku pojawiła się marka Centaure, która została prawnie zastrzeżona dopiero na początku XX wieku. W latach 1910-24 stopniowo kontrolę nad spółką przejął Andre Renaud. W tamtym czasie na rynku dominowały marki koniaków trzygwiazdkowych. Niewielka ilość koniaku wysokiej jakości przeznaczona była dla elity. Renaud za radą Otto Quiena zdecydował się na ryzykowne zagranie strategiczne, od roku 1927 nastawił się na VSOP Fine Champagne, po dwudziestu latach firma zaczęła sprzedawać wyłącznie koniaki z destylatów Fine Champagne (co najmniej 50% Grande Champagne). Otto Quien w którego żyłach płynęła mieszanka krwi holenderskiej i niemieckiej urodził się w Szanghaju, dzieciństwo spędził w Szwajcarii, a przez lata pracował w Indonezji jako hurtownik win i wódek. Doskonale znał cały Daleki Wschód. Quien twierdził, że rynek azjatycki jest o wiele bardziej wyczulony na jakość niż sądzą Europejczycy. Miał rację. Renaud szybko i sprawnie zorganizował własną azjatycką sieć sprzedaży. Równolegle zorganizowana została sieć dystrybucji w Stanach Zjednoczonych.

Andre Renaud kierował firmą do 1965 roku, po nim stanowisko objął jego zięć Andre Heriard-Dubreuil i przez ćwierć wieku doprowadził firmę do ścisłej koniakowej czołówki. W 1972 roku dzięki inicjatywie Andre Renauda pojawiła się na rynku charakterystyczna zielona, matowa butelka. Destylacja koniaku Rémy Martin prowadzona jest zgodnie z odziedzi-czoną po przodkach tradycją. W od-różnieniu od większości innych firm poddaje się destylacji wino z osadem. Sam proces destylacji przeprowadza się według metody z Charentes, jest to podwójna destylacja w kadziach wykonanych z brązu o kształcie i ob-jętości nie zmienianych od trzech stuleci. W pierwszej fazie destylacji otrzymywany jest destylat o mocy 27-30%. Po powtórnej destylacji otrzymywany jest spirytus o mocy około 70%. Destylat poddaje się starzeniu w dę-bowych beczkach. Same beczki też poddawane są starzeniu. W trakcie leżakowania Rémy Martin przelewany jest do coraz starszych beczek z których niektóre mają po kilkadziesiąt lat. Sprzymierzeńcami gorzelników są pająki, które bronią beczki przed szkodliwymi dla nich owadami. Istotnym etapem cyklu produkcyjnego jest mieszanie trunku pochodzącego z różnych roczników i różnych beczek. Mieszaniem zajmuje się bodaj najważniejszy pracownik firmy, który dba o to by zawartość wszystkich butelek danej marki miała identyczny, perfekcyjny smak i aromat.

natalia

MARTELL

Rodzina Martell wywodząca się z wyspy Jersey sięga swymi korzeniami XIII wieku. Jednak dopiero Jean Martell urodzony w marcu 1694 roku na wspomnianej wyspie, doprowadził do tego, że nazwisko Martell i słowo koniak stały się niemal synonimem.

Ojciec Jeana zajmował się handlem i żeglarstwem, jednak nie miał istotnego wpływu na jego wychowanie i wykształcenie - zmarł, gdy syn miał pięć lat. Młody Martell uczył się zawodu u kupca na wyspie Guernesey, jednej z Wysp Normandzkich znajdujących się w owym czasie pod panowaniem brytyjskim. W roku 1715 Jean Martell zdecydował się na osiedlenie we Francji i podjęcie samodzielnej pracy w charakterze pośrednika w handlu hurtowym. Handlował różnymi towarami jednak na skutek załamania koniunktury dość szybko zbankrutował.
Spłacenie długów i przesiedlenie do Cognac ułatwiło Martellowi zawarte w 1726 roku małżeństwo z Jeanne Brunet, której rodzina z powodzeniem handlowała koniakiem. Po przedwczesnej śmierci żony, protestant Jean Martell ożenił się powtórnie z katoliczką Rachel Lallemand. Wstąpienie w ten związek zmusiło go do przejścia na katolicyzm. Firma rozwijała się doskonale, w chwili śmierci Jeana w roku 1753 było to już liczące się przedsiębiorstwo. Wdowie w prowadzeniu interesów pomagał początkowo jej brat, a następnie dwaj synowie - Jean i Frederic.

W końcu XVIII wieku przedsiębiorstwo stało się jedną z największych firm działających w Cognac, koniak eksportowano (pod własną firmą) na rynek amerykański i rosyjski. Przez następne stulecie Martell nie tylko utrzymał, a nawet wzmocnił domi-nującą pozycję na rynku. Pojawienie się filoksery zmusiło firmę do zmiany strategii.
U schyłku XIX stulecia firma Martell zgromadziła znaczne zapasy surowca i sama rozpoczęła destylację ko-niaku. We własnych budynkach zainstalowano cztery ogromne alembiki o pojemności sześciu hektolitrów. Stworzono dwie wielkie zestawialnie koniaku. W jednej znajdowało się 50 beczek o pojemności po 175 hektolitrów każda, zaś w drugiej 36 beczek o łącznej pojemności przekraczającej 6300 hektolitrów. Całkowita pojemność zestawialni znacznie przewyższała 15 000 hektolitrów. Nic dziwnego, że obiekt ten nazywano fabryką, na przełomie XIX i XX wieku było to już prawdziwe przedsiębiorstwo przemysłowe.
Najpoważniejszą konkurencją dla Martella była firma Hennessy i choć obie rywalizowały o dominację na rynku w skali globalnej to fakty raczej przemawiają za tym, że nie była to walka lecz starannie zaplanowana strategia zmierzająca do zapewnienia obu firmom monopolu na rynku. Przez wiele lat decyzje podejmowane przez obie firmy były wzajemnie uzgadniane, zaś ich celem było zwalczanie innych konkurencyjnych firm. Obydwa rody doskonale się znały, były ze sobą spokrewnione przez zawarte u schyłku XVIII wieku małżeństwa Jacques Hennessy z Marthe Martell oraz Jean-Gabriella Martella z Marie Hennessy. W tej walce z poczynaniami konkurencji nie bez znaczenia była troska o ochronę interesów regionu oraz producentów koniaku.
Martell jest jednym z pierwszych producentów, którzy wprowadzili oznaczenia jakościowe swoich wyrobów. Od 1800 roku podawano na beczkach nazwę marki: w 1819 roku Theodore Martell w liście przewozowym dotyczącym partii beczek wysyłanych do Londynu zaznaczył klasę Extra; w 1831 pojawiła się klasa VSOP. Od 1843 na butelkach umieszcza się napis J. & F. Martell. W roku 1912 wylansowano Cordon Bleu, charakterystyczny dla okręgu Borderies, wyłamując się tym samym ze zwyczajowej klasyfikacji. Następ-nym krokiem w tym kierunku był wprowadzony na rynek w 1923 roku Cordon Argent.
Śmierć Edouarda Martella w roku 1920 zakończyła męską gałąź potomków Jeana Martella. Związek Marie-Mathilde Martell (siostry Edouarda) z Paulem Firino zapoczątkował nową „dynastię królewską“ tego znamienitego rodu. Obecnie na koniakowym tronie zasiada ich potomek Patrick Firino-Martell, przedstawiciel ósmego pokolenia rodu. Rozwój rynku i potrzeby inwes-tycyjne skłoniły firmę do poszukiwania środków finansowych, w 1975 roku akcje Martella trafiły na paryską giełdę. Trzynaście lat później (1988) Martell stał się własnością firmy Seagram.
Specjaliści zajmujący się marketingiem w firmie Seagram opracowali nową strategię promocyjną. Rozpoczęła ją w roku 1990 kampania nazwana L'Art de Martell (Sztuka Martella). Zainaugurowano ją oczywiście w Paryżu, na wieży Eiffla, pod nadzorem wielkiego Edgara Bronfmana, juniora. Sercem akcji reklamowej były 22 plansze poświęcone sztuce. Niezależnie od tego Martell promuje liczne imprezy artystyczne poświęcone muzyce i malarstwu. Co roku spółka urządza wy-stawy malarskie w swojej siedzibie w Cognac.
Przejęcie Martella przez grupę Seagram zaowocowało także kilkoma poważnymi inwestycjami. Powstała nowa wielka leżakownia (na 40 000 beczek) w Chanteloup. Zbudowano nową, największą i najnowocześniejszą w regionie, gorzelnię w Gallienne (okręg Borderies).
Martell eksportuje do ponad 140 krajów około 1,8 miliona skrzynek konia-ku (czyli ponad 97% swej produkcji). Spółka posiada 270 hektarów winnic (pochodzi z nich jednak jedynie 3% surowców), dlatego firma współ-pracuje z ponad dwoma tysiącami plantatorów i gorzelników. Zakład w Gardenne oraz 13 gorzelni (na zasadzie wyłączności) przerabiają surowiec dla Martella. Do starzenia destylatów używane są wyłącznie drewniane beczki wykonane z dębu pochodzącego ze znanych lasów Troncais.
Z okazji 280 rocznicy powstania firmy pieczołowicie odrestaurowano dom założyciela firmy, Jeana Martella, zwany La Coquille (muszla). Nawet umeblowanie wnętrz pochodzi z tamtej epoki.
Charakterystyczny dla Martella jest typowy dla destylatów z Borderies, aromatyczny, kwiatowy smak. Wszystkie bez wyjątku koniaki są zestawami destylatów z najlepszych „crus“ o zastrzeżonych nazwach:
•Grande Champagnes
•Petite Champagnes
•Borderies
•Fins Bois.
Na polskim rynku można spotkać następujące produkty firmy:
- VS Fine Cognac
- VSOP Medaillon
- Noblige
- Napoleon Special Reserve
- Cordon Bleu
- XO Suprme
- Extra
- L'Or de J. & F. Martell.
Prawdziwymi rarytasami w ofercie firmy są dwa wyroby w Polsce praktycznie nieosiągalne:
CLASSIQUE
Kompozycja destylatów liczących ponad 40 lat. Od 1953 roku sprzedawana jest w karafce wykonanej z bakaratu. Pod tą nazwą trunek jest znany od 1993 roku.

natalia

BOURBON SKIN

Owocowy, wytrawny short drink podawany na wieczór.

kieliszek koktajlowy
shaker

50 ml bourbon whiskey
1 łyżka barowa grenadiny
20 ml soku cytrynowego

Dekoracja
wisienka koktajlowa

Wszystkie składniki i kruszony lód umieścić w shakerze. Wymieszać, a następnie przelać do kieliszka koktajlowego. Wisienkę zawiesić na krawędzi kieliszka.

natalia

CANADIAN SQUASH

Owocowy, półwytrawny long drink na przyjęcia.
szklanka do long drinków

40 ml kanadyjskiej whisky
10 ml drambuie
60 ml soku pomarańczowego
20 ml soku grejpfrutowego
1 łyżka barowa syropu cukrowego
Dekoracja:
1/2 plasterka pomarańczy

Wszystkie składniki wraz z kostkami lodu umieścić zamieszać w szklance. Plasterkiem pomarańczy udekorować krawędź szklanki.

natalia

BOURBON SILVER FIZZ

Owocowy, półwytrawny napój typu fizz na popołudnie i wieczór.
duża szklanka typu tumbler
shaker

30 ml bourbon whiskey
1 łyżka barowa soku cytrynowego
1 łyżka barowa soku z limety
1 łyżka barowa syropu cukrowego
białko z jednego jajka
woda sodowa do uzupełnienia
Dekoracja:
plasterek cytryny

Wszystkie składniki wraz z kostkami lodu umieścić w shakerze. Wymieszać, a następnie przelać do szklanki. Uzupełnić wodą sodową i zamiesząć. Plasterkiem cytryny udekorować krawędź szklanki.