Różo! Milczenie miłości z kwiatów i cierni.

natalia

Dziś znowu chciałem roztrzaskać
Swój ból na tysiąc kawałków
Rozrzucić po wielkim stepie
Tak by nikt ich nie znalazł
Wzniesiona do ciosu ręka
Opadła w poczuciu bezsiły
Kogo chciałem oszukać
I tak nikt nie uwierzy
Że znów jestem zdrowy
Że wszystko już jest w porządku
Moje oczy powiedzą im prawdę
Zręcznie ukrytą pod maską
Mógłbym wygrać wszystko
Lecz boję się stanąć do walki
Z tą mroczną bezlitosną siłą
Którą jestem ja sam

natalia

Siedzę samotnie na wzgórzu
Pod nocnym niebem bez gwiazd
Wpatruję się w tańczący ogień
Rozniecony bezsilnym gniewem
Palę swoje wspomnienia
I łatam blizny na sercu
Kolejno odchodzą w niepamięć
Twarze mych obcych bliskich
Potem zalewam ognisko
Szeroką strugą goryczy
I odchodzę w ciemność
Wiedząc że już tu nie wrócę
Do tego miejsca w ktorym
Pogrzebałem swoją przeszłość...
..Choć przyszłość jest równie czarna

natalia

Ostatnio ktoś umarł
Trzeba pójść na pogrzeb
Przykry to obowiązek
I smutne zdarzenie
Gdy usłyszałem o Jej śmierci
Płakałem całą noc
Ona była mi tak bliska
Była ze mną tak długo
Teraz tylko serce boli
A pustka rozsadza od środka
Kto nada mi cel w życiu
Kto poprowadzi przez manowce
Może uschnę z tęsknoty
I wkrótce do Niej dołączę
Lecz nie
Życie biegnie dalej
I ciągnie mnie za sobą
Zdążyłem tylko zawołać
Żegnaj
Żegnaj moja martwa duszo!

natalia

Próbuję odejść w niepamięć
Lecz zbawczy sen nie nadchodzi
Leżę jak płomień niespokojny
Jak płomień niezdolny zasnąć
Odpływam myślami daleko
Poza horyzont codzienności
Ta podróż jest coraz dłuższa
W końcu osiągam granicę
A gdy ją wreszcie przekraczam
Stwierdzam że po tamtej stronie
Znajduje się tylko pustka
Tak trwam rozczarowany
Zawieszony w przestrzeni
Czekam pełen nadziei
Że dobry duch Morfeusz
Porwie mnie do swego królestwa
Tam zdradzi mi we śnie
To czego nie odkryłem na jawie

natalia

Stoję pośrodku areny
Słońce pali moją skórę
Oręż ciąży mi w ręku
Nogi mam jak z waty
Przede mną w kałuży krwi
Leży na piasku bestia
Z którą musiałem się zmierzyć
Która to już z rzędu
Dziesiąta setna tysięczna
Boleśnie doskwiera rana
Pamiątka po tej walce
Nie zagoi się nigdy
Tak jak wszystkie poprzednie
Coraz trudniej mi walczyć
Coraz bliżej jestem krawędzi
Każda walka mnie osłabia
Każda następna bestia
Rani mnie coraz boleśniej
Jak kolejna paszcza
Wielogłowej hydry
Wydziera mi z serca
Moje uczucia pragnienia
Stałem się ludzkim wrakiem
Stałem się pustą skorupą
Rany palą okropnie
Przypominają o stoczonych bojach
W końcu polegnę
Zabity przez potwora
Któremu na imię samotność