Życie

natalia

"Na co czekasz?"

Jesteś tu człowieku,
Siedzisz w swym pokoju
I zazdrościsz innym wolności.
Jak ptak ze złamanym skrzydłem,
Na podłuczonym szkle sie tarzasz.
Boli cię, ale łzy chowasz w sercu.
Zabijasz z nudów muchy,
Liczysz pajaki, ale to nic nie daje.
Wolność wciąż daleko,
Ale może być blisko,
Jeżeli tylko wyjedziesz ze swej klatki
I poczujesz zapach i smak życia.
To wszystko może być twoje,
Tylko odważ się pokazać.
Wymarzona przyszłosć przed tobą,
Otwórz oczy, rozglądaj się,
Może ujrzysz swą bratnią duszę.
Zycie twe może sie zmienić,
Wystarczy, że ty się nie zmienisz.

natalia

"Droga Życia..."

Życie jest jak daleka droga pociągiem przebyta
Wsiadasz kiedy sie rodzisz
Później przebywasz ją
pokonując przeszkady różnego rodzaju
Tymi przeszkodami jest
smutek, gniew, lęk
jak i radość, śmiech, szczęście
Gdy już przebędziesz wyznaczoną ci trase
Wysiadasz - Umierasz
i rodzisz sie na nowo w Królwstwie Bożym
Gdzie wsiadasz do następnego pociągu
ale twoja traza jest bez końca
Jedziesz drogą
Miłości, Radości, Szczęścia...

natalia

Życia jak wichura

Moje życie ogarną strach, samotność, lęk
Moje życie straciło sens
Moje życie zostało w zapomnianym
Moje życie jest jak świat deszczem zalany
Moje życie jest jak czarna chmura
Moje życie jest jak wielka wichura
Moje życie jest zimne, oblane łzami
Moje życie jest jak róża bez płatków ale z wielkimi kolcami
Moje życie jest pełne szarości
Moje życie jest pozbawione czułości i miłośći...

natalia

"Wielki Smutek"

Jak wielki smutek mnie ogarnia
I wszystko wokół zaczarnia.
Łzy do oczu same się naciskają,
A myśli ucieczki szukają.
Raz rozpacz, raz nienawiść nadchodzi
Po czym w obojętność przechodzi.
Ale ona najgorsza jest,
Bo przeżywam wtedy taki stres...
Nie wiem co mam robić!
Nie wiem gdzie mam chodzić!
Bowiem dla mnie wszystko przybiera barwy ciemne
Nawet księżyc i słońce blednie...
Bo czy noc to czy dzień
Ja nie wiem...
Bo zadając sobie pytanie: Co teraz będzie?
Odpowiadam na nie: Nienawiść wszędzie!

natalia

Odejść

Ach, niech ktoś mi każe wyjechać nagle stąd,
Opuścić to życie, ten kraj, ten dom.
Niech ktoś mi powie, bym poszła w nieznane,
Nowym widelcem jadła śniadanie.
Niech ktoś mi każe.
A tu ciągle to samo, te same mury, ściany,
Tapety w kwiaty i zakurzone ramy,
Stale ten sam dźwięk dzwonka w telefonie
I te niezmienne, dumne piwonie,
Tutaj ciągle to samo.
Zadzwoń do mnie, niech ten telefon ożyje,
Telefon, który dał mi zmarły stryjek.
Podniosę słuchawkę, a ty powiedz, że idziemy.
Gdzie?- spytam, lecz powiedz, że jeszcze nie wiemy.
Zadzwoń do mnie.
Wstanę od razu, wezmę plecak i wyjdę bez słowa,
Ze schodów zbiegnę, by zacząć od nowa.
Stanę bez zastanowienia przy progu,
Pobiegnę do ciebie, nie powiem nic Bogu.
Wstanę od razu.
Lecz nadal siedzę, a w radio piosenki tak żywe,
Radosne, skoczne, a jednak nieprawdziwe,
Że zmienić wszystko by się chciało,
Bo teraz to ciągle za mało.

natalia

Miód

Smak miodu dziś poczułam.
Niebiański, jakże słodki.
I gorczycy
I byt poczułam wiotki.

Kwiaty
I kolce
Strumień
I potop
Miłość
Nienawiść
I deszcz
I śmierć

I byłam pewna, że miód sztuczny,
A słodycz chwilowa,
Więc spróbowałam raz jeszcze,
By poczuć to choć sekundę od nowa...

natalia

Mgła bezradności

Mgła bezradności i nie wiedzy wypełniła moje wnętrze,
oczy nabrzmiały i wypełniły się płynnym diamentem,
serce zakrywa znak zapytania, ręce tchnął smutek...
Moja nie wniedza o własnym życiu rozsadza mnie od środka...
miłość którą chcę obdarować tak wielu ludzi jest odrzucana z każdej strony...
Mój idealny domek z kart zawala się...
złość i nienawiść do samej siebie i paru osób zniszczyła mi część mózgu,
odpowiedzialną za cierpliwość i waleczność oraz część serca odpowiedzalną za miłość...
I ta właśnie złość i nienawiść zrójnowała możliwość pokochania świata i miliona osób...
Przyleciała jak czarny anioł-anioł śmierci,
a gdy odleciała pozostawiła tylko moje żywe zwłoki
pozbawione duszy...

natalia

"Na co czekasz?"

Jesteś tu człowieku,
Siedzisz w swym pokoju
I zazdrościsz innym wolności.
Jak ptak ze złamanym skrzydłem,
Na podłuczonym szkle sie tarzasz.
Boli cię, ale łzy chowasz w sercu.
Zabijasz z nudów muchy,
Liczysz pajaki, ale to nic nie daje.
Wolność wciąż daleko,
Ale może być blisko,
Jeżeli tylko wyjedziesz ze swej klatki
I poczujesz zapach i smak życia.
To wszystko może być twoje,
Tylko odważ się pokazać.
Wymarzona przyszłosć przed tobą,
Otwórz oczy, rozglądaj się,
Może ujrzysz swą bratnią duszę.
Zycie twe może sie zmienić,
Wystarczy, że ty się nie zmienisz.

natalia

"Wszystko"

Życie to jedna wielka zagadka,
która krąży wokół nas nie znając końca.
Trzeba ją odkryć, ale czy to takie proste?
problemy nawiedzają każdego, trzeba je pokonać.
I iść dalej, bo powrócą, lecz nie wiemy kiedy.

Każda łza jest potrzebna,
każdy smutek, rozpacz, cierpienie.
Wszystko jest ważne i cenne.
Jednak trzeba wziąść się w garść
i zacząć doceniać nawet to, co bardzo boli i krzywdzi.
Bo przyjdzie czas, kiedy nas już tu nie będzie.

natalia

"Czy warto?"

Czy warto poświęcić się tak, aby kiedys być szczęśliwym?
Czy warto oddać komuś swe serce, by ten ktoś poczuł się kochany?
Czy warto zaufać człowiekowi, by następnego dnia nie widzieć w nim swego wroga?
Czy warto być dobrym, by kiedyś stać się złym?
Czy to wszystko jest warte?

Czy warto walczyć, by kiedyś w końcu przegrać?
Czy warto płakać, aby być smutnym?
Czy warto sie poddawać, by potem być nikim?
Czy warto iść dalej, by następnej nocy nie skończyć tej drogi?
Czy cały świat wart jest oklasków i pochwał, które kiedyś mogą go zniszczyć?

natalia

"Oczy, które widzą"

Patrzę w chmury i wydaję mi się, że płynę - ciekawe dokąd?
Patrzę na deszcz i myślę, że sztorm - zaraz mnie wyniesie do nikąd
Patrzę na drzewo i wydaję mi się, że jestem na wyspie - ciekawe na której?
Patrzę na budynek i myślę, że jestem w Nowym Yorku - nie wziełam sukienki burej
Patrzę na słońce i wydaje mi się, że oślepłam - ciekawe na jak długo
Patrzę na sąsiadkę i myślę - o to suko!
Patrzę w lustro - nic nie widzę

natalia

W Smutku Szczęście

Jedno Szczęście, które mą duszę od Cienia oddala,
Na nie Wciąż w życiu Czekamy Cierpliwie,
Cierpienia Unikam, Patrze na Nie Z dala,
By unikać go Łagodliwie..
Cierpienie Przynosi, niespełniona Nadzieja,
Miłość niewzajemna, i nieszczerzy przyjaciele,
Dlatego Uważam na życie w każdym kroku,
bo by zboczyć z mej drogi, potrzeba niewiele..
Wszystko w mym Życiu tak Szybko się zmienia,
Lecz Wszystko co obdarzone nadzieją,
moje Serce Zawsze docenia..

No i Smutek, Często na twarzy,
Pogardliwe Spojrzenie już serce cierpieniem obdarzy,
nikt nie Czeka na Smutne dni,
Bo lęk się ich boi,
Lecz Gdy dogoni, pogódźmy się z nim,
i Czekajmy by Czas ból ukoił.
Choć to one, uczą nas wiary,
Uczą pokonać niepewność Siłą ,
Akceptować Wszystkie w życiu zmiany,
A każdą zła Chwile, Zamienić w miłą.
By Znów Się obudzić z nadzieją na lepszy dzień,
By Zawsze Być gotowym na sprzymierzenie z losem,
A Gdy jasność słońca przykryję cień,
Czuć Własnym Sercem a nie Cudzym głosem...

natalia

WCIĄŻ ZA MAŁO

Błądzić w mroku i w jasności
Tonąć w smutku, żalu, złości
Walczyć z czasem i uciekać
Kryć się w cieniu i tam czekać
By coś złego znów się stało
ale tego wciąż za mało...
Poczuć w sercu buntu strzałę
Patrzeć w twarze poszarzałe
Wyobraźni zamknąć drzwi
Pociąć myśli aż do krwi
Więzić duszę, ranić ciało
ale tego wciąż za mało..
Niemym krzykiem pomoc wzywać
Blizny prawdy z rąk zmazywać
Wszystkie grzechy życiem spłacić
W zapomnieniu sie zatracić
Z żadnej walki nie wyjść cało
ale tego wciąż za mało...
...mało...mało...Dość już! Proszę...
Ja juz więcej nie uniosę...

natalia

Nie lubię

Nie lubię łez, bo częściej niosą smutek niż radość.
Nie lubię fałszu, bo ściąga rozczarowanie, które niszczy zaufanie.
Nie lubię żalu bo ściska za mocno gardło i nie pozwala swobodnie oddychać.
Nie lubię kłamstw, bo zamykają oczy i usypiają czujność bez, której nie da sie już żyć.
Nie lubię bólu, bo zabija duszę, bo niszczy ludzkie wnętrze, parzy jak ogień pozostawiając za sobą samo pogorzelisko.
Nie lubię głupoty, bo zamyka drzwi rozsądkowi.
Nie lubię sensu bo wszystko musi być sensowne jakby tylko to było ważne.

natalia

Wszyscy mi mówią kochaj życie, bo to jedyny dar, którego nie da się odzyskać po stracie.

Ale coś mi to życie kochać zabrania i szepcze do ucha, że to już nie to samo. Tylko ta biała kartka, poplamiona atramentem i łzą, którą wylewa dziś Bóg nad światem.

Wspominam dzieciństwo i przyjaciół starych, których już nie ma, bo każdy odszedł w swoją stronę; albo zmienił tą część siebie, którą kochałam.

Myślę wtedy, że życie było piękne, tak beztroskie i bajeczne, otulone ciepłym uśmiechem babci.

Jej dłonie były jak parasol chroniący nas przed gniewem zła, które rozumiejąc znaczenie dobra, plany jego zdusić pragnie w otchłani mroku.
Oczy zaś zdradzały miłość, którą do dziś czuje serce moje choć już inne, mniej ufne, zgaszone.

Chcę odpocząć, lecz się nie poddaję bo nie wiem co mi życie jeszcze w prezencie przyniesie.
Czemuż nie miałabym spróbować kochać? Przecież miłość to jedyny dar, który pozostaje gdy człowieka już na świecie nie ma.