Wiara...

natalia

...uciekający cień lucyfera
wstrzymuje wędrówkę słońca
odkrywając przeznaczenie
drżącej człowieczej duszy
wyznaczając drogę skrwawionemu sercu

jedna myśl boga, jej ułamek,
odróciłaby moja twarz...

natalia

Wojowniku światła,
serc i dusz,
z cieniem śmierci
kopie prawdy krusz.

Zbroją miłości
twego ciała
też prowadź bój,
ona najbardziej trwała.

Świat mroku
niszcz, nie daruj.
Dotrzymaj kroku,
sercem go obwaruj.

Kolorów duszy
swej promieniem,
strzelaj jak z kuszy,
walcz z jej cieniem.

Victoria Miłości
i Słońce jej Chwały
i tak nastąpi,
bo jeśli nie ty,
kamienie będą śpiewały.

natalia

Kiedy odchodzisz już dalej,
Niż sięga ludzka natura,
Żegnam cię wypatrując nadziei,
Patrząc przez łzy.

Nie zostanie po tobie
Ciepły dotyk i słowo,
Próżno też szukać odbicia,
Pozostanie jasne światło duszy,
I promień twojego życia.

Teraz kiedy już czytasz
Wszystkie te słowa do ciebie,
Wiesz, że w wierze tam jesteś
Ja też jestem tu wierze.

Przygarnij mnie swojej świętości ramieniem,
Pocieszaj mi duszę strapioną,
Ja modle się ciągle o zbawienie,
I będę pod twoją obroną.

natalia

jestem tu
nie ma mnie
pojawiam sie czasem
spojrzec milosci
w oczy przez chwile
gine

takie zycie motyla

natalia

Wiara - uczucie, które nam żyć pozwala,
Najlepsze wartości w nas wyzwala.
To ona nadzieję nam daje.Gdy ją posiadasz
Wszystko się prostsze wydaje,
Swego istnienia sens dostrzegasz.

Jedno z podstawowych uczuć,
Gdy je stracisz -
Przestaniesz żyć.

natalia

Nie ma już wiary i nadzieji
Na tym świecie nie ma miłośći
Wszędzie rządzi tylko strach
niepewność, łzy i ucieczka
przed tym co nieznane
Wszystko inne-
to złudzenie,utopia,mrzonka
wymyślona przez chory umysł

Panie, przyjdź i uratuj nas...
nie szczędź ani chwili
Tylko nie mów że ty też zwątpiłeś..
Więc skąd to milczenie?
skąd ta przerażająca cisza..
Może udajesz? może to twoja gra?
Gdzie byłeś
jak wojna chciała pokoju..
gdy tora krwawiła
a krzyk dziejów milczał

Bóg umarł.. może wciąż umiera..
i tam gdzieś czekaja aż wyzdrowieje
Tylko po co? żebyś panie ponownie doświadczył cudu upokorzenia..
odetchnij trochę

natalia

Wierzyć…
Ale czy na pewno tak
jak Ci machający Bogu na pożegnanie zza kościelnej bramy
z poczuciem spełnionego obowiązku?
Nie…
Wierzyć jak tamten chłopiec
w podartym, brudnym ubraniu
z podbitym okiem
bez dachu nad głową
mówiący z p r z e k o n a n i e m
że Bóg jest
i kocha wszystkich
a najbardziej dzieci

natalia

Błogosławię
wroga mego szczerze
bo pozwolił mi
zachować serce czyste
w wierze.

Pomógł mi
niczym alchemia
złoto wytopić
z serca mego
kamienia.

A więc używaj sobie,
wrogu,
ja dzięki twej nędzy,
coraz bliższy będę
Bogu.

A gdy mnie dotyka, tuli,
i w miłości swej kołysze,
same błogosławieństwa słyszę.

Już wielki wykwitł,
uśmiech na mej twarzy,
to On,
mnie nim nagrodził
i nowym podarkiem
obdarzył.

A więc znowu masz powód
by mi złorzeczyć
i zazdrościć,
a ja się nie będę złościć.

natalia

Chciałam wierzyć,
że wyrwana z ramion śmierci
nie wszystko straciłam,
że można odzyskać
ochotę do życia.
Jeszcze nie tak dawno
spacerując w deszczu,
sama nie wiedziałam
czy to jego kropla,
czy to ja płakałam.

natalia

Istnieje taki dom
Zapłakanym go zwą
Ostatni przeżyły
Pamięta stare czasy
Nie uciekniesz od przeszłości
Ona ma cię w garści
Wypomni twe grzechy
Nawet nie wiesz jak go to boli
Niewidoczny jeden sam
Pośród mórz i lasów
Jest tam
Wszędzie naraz
Samotnie stojący
Ale jest taki dom
Zapłakanym go zwą
Bo tylko on lituje się nad światem

natalia

Zasypiam spokojna,
licząc liście spadające.
Patrzysz na mnie ukradkiem
a ja zamykam oczy...
gotowa zatrzymać czas.

natalia

Dokąd biegnie każda z dusz,
po śmierci tuż?
Co się z nią dzieje?
Może staje sie wiatrem, który wieje?
Może jest słońcem,
Na które reagują nasze bodźce?
Tego nikt nie wie.
Mija noc i dzień,
I już rodzi sie ktoś inny,
W zamian umiera niewinny.
Koniec tych rozmyslań,
Zastanowię sie nad tym w snach.
A teraz wyciągam znicz i zapalam.
Jestem sama...Kiedys się bałam,
Teraz nie.
Jest ktoś w górze, kto ochrania mnie.
Ktoś kto mnie kochał i kocha...
Z ust rwią się słowa:
Dlaczego tylko jeden raz w roku,
Pali się tak dużo zniczy o zmroku??

natalia

Poetą ja byłem,
poetą niezbicie,
o życiu pisałem
to jawnie to skrycie.

A czasy były ciężkie,
i potrzeby wielkie,
przelewałem na papier,
ludzkie znoje wszelkie.

Różne losy, na sztorc kosy,
powstańcze jakieś wieści,
pełne wszelkiej treści.
O Chrystusie narodów ?
czasem sam, do końca nie wiem,
co tam na górze,
w duszy mojej drzemie.

Lecz teraz miłości idą Czasy Wielkie,
więc na cóż wspominać niegdysiejsze trwogi,
nowe nam trudy trzeba podjąć wszelkie,
by w nowej epoki Boskiej, wkroczyć progi.

Więc przebaczajmy i serc wyjmijmy iskrę,
co drzemie na dnie niczym słońce w studni,
niech się skończą ludzi wszelkie dnie ich przykre,
niech fanfarą i bębnem, Wolność na ziemi zadudni.

Ustrój Miłości wprowadzić nam trzeba,
inne ustroje swoje czasy już miały,
pracować dla Niej i wszystkim dodać chleba,
a gospodarce Boskiej Miłości, Wielkiej Chwały.

Wojen nie będzie w tym ustroju, już nigdy,
bo na cóż zabijać kogokolwiek innego,
więc komu wojny tak naprawdę zbrzydły,
wystarczy jak pójdzie na jedną, z własnym ego.

natalia

Tyle pytań nie zadanych,
Tyle odpowiedzi nie usłyszanych,
Ciągle rodzą się nowe życiowe zagadki.

Czy kiedyś się odważę
zerwać tę kiść,
by móc dalej odważnie
przez życie iść

Lecz to dobra,
czy wyboista droga ?
Czy innym się spodoba?

Czy przejść na drugą stronę lustra
O ile ta druga strona nie będzie pusta.

Odpowiedz znajdę może za sto lat,
Gdy na pewno inny będzie mój świat.

natalia

Uderzcie w dzwony nadchodzi Bóg,
który odpłaci każdemu ze sług.
Ubierzcie zbroję wszystkie dzieci moje,
bo jest na ziemi jeden wielki wróg,
co długów narobił przez lat tysiące,
i płacz i krzyk i usta pragnące,
wołają o pomoc, więc nadejść już pora,
niebo zstąpi na ziemię , zabije potwora.
A bestia w czerwieni, purpurze ukryta,
i w ciele człowieka jak żmija spowita.
Mówi że jej nie ma,
tym największym kłamstwem,
świat cały okpiła,
za miłość płaci draństwem.
Ta energia Me dzieci, w duchu jest zaklęta,
to przeciwnik miłości,
zdejmijcie jej pęta.
Poniżej czakry serca,
w swym gnieździe ona drzemie,
Przebaczając zabijacie, jej gadowe plemię.
Więc od serca oczyszczać, świat wam cały trzeba,
jeśli nie, niedługo nadejdzie światło z nieba.
Ono oczyści wszelkie tu stworzenie,
zabije szatana i wyrwie złe korzenie.
Lecz z nim miliony odejść mogą w niepamięć,
lecz zanim odejdą czynić mogą zamieć.
Miłujcie się wzajem to jedyna zasada,
miłując zabija, każdy sam w sobie gada,
i w ten sposób wyciąga swoje czyste ręce,
do mojej miłości, która to w podzięce,
uchroni świat cały przed mrokiem niebytu,
przed trwogą udręką wszelkich dusz skowytu.
Niechaj Miłość panuje, niechaj Miłość rządzi,
tak by Me światło, nie miało kogo sądzić.