for ....... ( you know who you are ) :D

natalia

Kołysz mnie, kołysz mnie do snu
i zaśpiewaj mi kołysankę z dawnych lat...
abym mogła odpocząć po pięknym dniu,
noc nam ją śpiewała, a teraz Ty zaśpiewaj...
Dzień spędzony z Tobą, jeden dzień w niebie,
Twój uśmiech jest wielkim lekarstwem...
kiedy jest mi źle biegnę do Ciebie
bo pomagasz mi zasnąc po ciężkim dniu także
W pośpiechu chcę zrobić wszystko najlepiej
lecz nie zawsze się to udaje...
a dzień budzi mnie codziennie rano
i karze mi wspominać tamte czasy...
Moje życie wciąż stoi w miejscu
bo nie umię jej doprawić skrzydeł,
ale wierzę, że uda mi się to
i kiedy już polecę wezmę Ciebie ze sobą
bo nie chcę zostać sama, sama, sama...

natalia

Wspaniale jest znaleźć kogoś
kto może nas wysłuchać i zrozumieć
komu można zaufać,
przy kim można znaleźć ukojenie.
Obojętnie, czy będziemy się
razem śmiać, czy też mamy wspólnie
przebrnać przez ciemne strony życia.
Zawsze też pozostają nam
wspomnienia, które czynią
naszą przyjaźń tak szczególną.

natalia

Stanę nad brzegiem,
Z deszczem i śniegiem,
Zawołam z przyjacielem
Na zawsze razem!

Deszcz wsiąknie,
Śnieg zniknie,
Lecz prawdziwy przyjaciel
Nigdy nie zaginie!

Lata rozłąki zmienią nasze zdania,
Lecz słowa przysięgi,
Wyryte w naszych duszach,
Złącza nasze myśli i przyjaźń odbudują.

natalia

Czym jest jutro dla Ciebie?
Nowymi słowami, które przeniesie następny dzień?
Nadziejami, że będzie jeszcze jedno jutro?
Spojrzeniem w lustro z radością i, że będziesz mógł spojrzeć jeszcze raz?
Czym jest jutro?
Czy nie jest nadzieją na to, co jest w myślach, a dzieje się dziś?
Dlaczego ludzie łudzą się, że jutro jest lepsze niż dziś?
Dziś jest takie piękne, w zasięgu ręki.
Wyciągasz rękę i masz.
Jutro jest nieznane i niedoścignione.
Jutro nawet nie wiesz, czy będziesz miał, co wyciągać?
Ludzie nie potrafią się cieszyć tym, co mają.
Ciągnie ich jutro, które może nie przynieść nic.
Nie ma więc jutra, bo dziś jest piękniejsze niż to czego nie będzie

natalia

Pomyśl, czym jest świat?
Paczką klocków lego rozsypanych przez dziwny los.
Każdy z nas składa z nich własny świat,
własne marzenia i własną przyszłość.
Sięgamy po nie, nie wiedząc czasami, co chcemy złożyć.
Miłość, Nienawiść, a może Przyjaźń?
Sięgamy po nie, nie zastanawiając się nawet, czy do siebie pasują,
a gdy zdarzy się, że klocek pasuje, jesteśmy tak szczęśliwi, że
nie widzimy obok drugiego klocka,
może lepszego, który być może jeszcze lepiej pasuje,
ale my nie chcemy próbować,
bo jeżeli nie będzie pasował, zawiedziemy się.
Lecz czy całe życie nie jest drogą prób i błędów?
Nie mylą się tylko Ci, co nic nie robią,
żyją w stagnacji i niewiedzy, życie jest dla nich tylko szarym tłem.
A przecież życie jest pełne barw.
Raz przymglonych, innym razem rozświetlających się pełnym blaskiem
i tylko od nas zależy, jak kolorowe będą klocki z których będziemy układać własny świat.

natalia

Spotkanie bylo przypadkowe
Cos do nas dwojga przemowilo
Zloczylo nas uczucie nowe
I w zyciu sie nam cos zmienilo

Wiem ze uczucie nie trwa wiecznie
Lecz jestem z Toba, to sie liczy
I teraz bedziesz tu, koniecznie
A naszych spotkan nikt nie zliczy

Co bedzie pozniej, dzis nie wiemy
Licza sie terazniejsze chwile
Bo my wzajemnie, siebie chcemy
Dzis mamy razem wrazen tyle

natalia

Przyjazn

Gdy Ci jest smutno i zle..
Straciłes nadzieje...
Smutek sie sciele....
Zwatpienia nadszedł kres....
Ciezko,nie chce Ci sie zyc?
Myslisz jak mi jest zle??
Tam gdzies daleko a blisko tak....
Sa Twoi przyjaciele...
I juz usmiech na Twej twarzy ,
pojawia sie...
Wspominasz te dobre chwile...
Zapominasz ze było Ci zle..
Patrzysz z nadzieja ,
na lepszy dzien....
I cieplutko usmiechasz sie....

natalia

Nie mam prawa do tej miłości!

Milczałem, a Ty odeszłaś, tylko wietrzyk Twe włosy rozwiewał.
Szeptałaś mi po stokroć, że do tej miłości nikt mi nie dał prawa,
Chciałem zapomnieć, ale głos Twój w głowie wciąż rozbrzmiewał
A gdy za siebie spoglądam, mdła niemoc mnie lękiem napawa.

Jakże smutna jest miłość, tylko Twych warg delikatne tknięcie,
Czuję jeszcze na swych wargach, tak jak pieczęć gorącą od laku.
Nawet nie wiem tego, co się zdarzyło naprawdę, tracę już pojęcie,
Kim jesteś? Co noc widzę Ciebie, bliski omdlenia, oczekuję znaku.

Jak możesz tak mnie dręczyć? Któż dał Tobie nade mną władzę?
Wróć proszę, sam już nie jestem w stanie żyć i żyć nie chcę wcale,
Po cóż mam się jeszcze trudzić, jak sam sobie z bólem poradzę?
Wytłumacz mi, w jaki sposób od zapomnienia obraz Twój ocalę.

Pozwól, choć na list, na jedną rozmowę krótką, pozwól proszę,
Nie odmawiaj mi tego, spytam tylko, kto mi kochać zabrania?
Bóg to jest, czy istota ludzka, w sercu ból już tak długo noszę,
Dość już mam nocy bezsennych, dość mam już o litość wołania.

”Trzeba zabić tę miłość” wciąż słyszę złowieszcze słowa Twoje
Kto mi może zabronić kochać Ciebie? Niestraszna mi żadna trwoga.
Zły los zabrał mi już wszystko, co miałem, o nic się już nie boję.
A jeśli Bóg mi kochać Ciebie zabroni, zaprawdę wyprę się Boga