Rozwazania

natalia

Widzenie zewnętrzne celowo jest niedostateczne, migawkowe, przemijające i przypadkowe, ażebyś mógł zatęsknić za widzeniem wewnętrznym i osiągnąć je. Zewnętrznie - oddajecie cześć Bogu ofiarowując Mu kwiaty, odwiedzając świątynie, udając się na pielgrzymki itd. Ale kiedy już uświadamiasz sobie, że On mieszka w twoim sercu, wówczas Bogu - będącemu w twoim duchowym sercu możesz oddawać cześć ofiarowując Mu kwiaty swojej wyobraźni i uczucia. Zamiast składać Mu w ofierze kwiaty materialne, które są nietrwałe, lepiej ofiarowuj Mu szlachetne jakości i cechy: poszanowanie innych istot, powściągnięcie zmysłów, prawdomówność, cierpliwość, wyrozumiałość, wytrwałość, miłość i współodczuwanie, dobroczynność i poświęcenie - które są odpowiednie dla wewnętrznego oddawania czci - i dzięki temu doświadczaj duchowej radości.
Stąd już widać, że piękna twórczość, poruszająca u odbiorców struny duszy, może być - w pełni tego słowa - duchowa. Decydujące jest to, czy wypływa z czystego serca. Każdy czyn w życiu człowieka reprezentuje twórczość Ducha, jeśli wypływa z czystego serca.
Zacny i życzliwy człowiek, który nie należy do żadnego oficjalnego wyznania religijnego, jest pomimo to prawdziwie religijnym człowiekiem. Czyste serce jest najgłębszym celem wszystkich dyscyplin.
Aby flet mógł wydawać z siebie czyste dźwięki, sam musi być w środku opróżniony i czysty. Taki też jest sens wewnętrznego oczyszczania się człowieka.
Musisz dążyć do uwolnienia się od ego, a wówczas Pan Bóg zaakceptuje cię jako swój boski flet. Oddaj się Mu, stań się opróżniony z egoizmu i pragnień - a wówczas On sam przyjdzie, delikatnie przybliży cię do swych warg i tchnie w ciebie swój boski oddech. Pozwól Mu zagrać taką melodię, jaką On sam zechce.
Słowa Jezusa:
„Szczęśliwi cisi i łagodni, albowiem ich będzie Ziemia. Szczęśliwi czystego serca, albowiem będą oglądać Boga” (Mat. 5,5)
Celem duchowej ewolucji człowieka jest szczęśliwość, czyli boski nastrój - boskie nastrojenie instrumentu, jakim On sam jest. Przeciwieństwem jest zły nastrój, niewłaściwe nastrojenie lub rozstrój, chaos.
W kosmicznej symfonii - jak odbieramy ją naszymi zmysłami i umysłem potrzebna jest harmonia, czyli zgodność brzmień, przeszkadzają zaś w niej dysonanse fałsze i grzechy. Przeszkadzają krzyki, hałas, tumult, zamęt, huk, gadulstwo, gdyż zagłuszają subtelne dźwięki natury wyłaniające się z ciszy, która wyraża sobą to wszystko, co nieprzejawione. A nieprzejawionego jest w Rzeczywistości o wiele, wiele więcej niż przejawionego, więc i ciszy w naszym życiu nigdy nie za wiele. Oczywiście - tej żywej i delikatnej ciszy przyrody i ludzkiej życzliwości, a nie martwej ciszy betonów i kazamat.
Konsekwencją harmonii wewnętrznej w poszczególnych ludziach jest harmonia zewnętrzna wokół nich, w ich środowisku. A z kolei harmonia zewnętrzna rozwija w ludziach (zwłaszcza w dzieciach) harmonię wewnętrzną.
Orkiestra nie może należycie odegrać symfonii, jeżeli poszczególne instrumenty nie zostały odpowiednio przygotowane i nastrojone. Tak i ludzka społeczna aktywność nie wcześniej zacznie przypominać radosną i piękną symfonię, aż dostatecznie wiele osób oczyści swoje instrumenty (umysły i serca) z kurzu namiecionego przez stulecia zamętu i odpowiednio je nastroi - tak, by ze sobą współbrzmiały, dla wspólnego dobra.
Aby więc nasza ludzka rzeczywistość mogła odzwierciedlać - na ile to możliwe - wiekuistą Boską Harmonię Rzeczywistości, sama musi być harmonijna - urozmaicona a zgodnie brzmiąca, bogata różnorodnością a połączona Miłością, pełna wibrującej ciszy oraz prawdy, dobroci i piękna, które z przestrzeni ciszy się wyłaniają.

natalia

Ogół ludzkich poglądów, przekonań i postaw, kanony przeróżnych indukcji, tak czy owak streszczają się do ciasnej i monograficznej wizji tego świata. Jej rozwinięciem jest prymitywna świadomość. Świadomość Boga pragnie przynieść ludziom metodę wyzwolenia się z pod tego monstrum materialistycznej koncepcji. Jak wiemy celem myśli świata jest wyniszczenie życia. Często jest to zmodyfikowana rozpacz, zaprawiona wulgaryzmem, beznadzieja zamącona alkoholem, nikotyną czy narkotykiem. Piractwo filozofii materialistycznej, rozbój, gwałt i grabieże, nie są dziwne przy takiej orientacji.
Rewelacyjny pakiet naukowych badań nad światem i człowiekiem nie jest taki świetlisty jakby się nam marzyło. Nauka nie wyróżnia w swych dziedzinach sumienia i nie eliminuje grzechu, który wprowadzony został bez skrupułów w rezerwat ludzkiego serca. Czy nauka tym się zajmuje? Nie. A wiec postęp techniczny nie przysłuży się ludzkości do niczego. Zła koncepcja życia przyczyni się do zniszczenia cywilizacji.
Jednakże analizując społeczne zjawiska, można dojść samemu do wniosku, że prawdziwe życie duchowe polega zupełnie na czymś innym. Rewidencją własnych myśli, sumienia, można skontrolować działalność zmysłów i po odpowiednim ich oczyszczeniu wiedzą Ewangelii, podjąć służbę najpiękniejszej Istocie - Bogu. Dlatego Św. Paweł powiedział: „O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A Pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie” (Filip. 4, 6-7).
A wiec powinniśmy zażądać rewindykacji utraconych przez nas wartości duchowych; sądowej rewindykacji na podstawie swojego oczyszczonego sumienia, i odzyskać w duszy spokój płynący z mocy transcendentalnych. Niech nam się zwróci nasza własność, duchowe niebo, które żeśmy przez własną głupotę zgubili. Służba Bogu może nas w tym wyszkolić poprzez duchową edukację. Dziś od materializmu należy odchodzić, a wypracowywać w sobie ogromny szacunek do tego co wyższe i szlachetniejsze, co pewniejsze.
Wiele osób już to widzi, iż zachodzi potrzeba innego spojrzenia na siebie i świat. Ideologie jakie przez lata zdobywają obywateli widzą tylko jedno - wykorzystać materialnie swoich wyborców i sympatyków, angażując ich w różnorakie działania materialne, nie zostawiając żadnego placu na sprawy duszy, na filozofię, która jest w stanie wyzwolić ich prawdziwe tęsknoty i dążenia.