Chwila

natalia

tęsknię za Tobą bardzo
brakuje mi Twoich rąk
Twojego spojrzenia
i szerokich
silnych ramion
w których mogłam się skryć
przed zmartwieniami realnego świata

całe moje jestestwo
krzyczy że Cię kocha
lecz nie może się zbliżyć do Ciebie
ani na krok

chcę tylko być przy Tobie
to nie jest wygórowane życzenie

chcę tylko się do Ciebie przytulić
i nie puścić

natalia

to On
człowiek z lodu
odbiera ciepłe uczucia
aby żyć
to konieczność
która nie może być przerwana
w połowie

natalia

z zimnym blaskiem
słońce weszło do mojego świata
fiołkowym paznokciem
zdrapało osad kamienny
zalegający w głębi duszy
na samym dnie
zapierającym dech w piersiach
tchnieniem
zaaplikował dawkę
miłości
dokładnie odmierzoną
maleńką
z ukrytą trucizną
w środku

natalia

spadł pierwszy puch
na sine czoło

rozwarte oczy
niemowlęcia
wpatrują się w nicość
samotne
na białej przestrzeni

zabrakło
ciepłych rąk matki
drugiej osoby
która ochroniłaby
od śmierci
zabrakło
miłości
zabrakło
człowieczeństwa
i...
czegoś jeszcze -
tego maleńkiego światełka
w samym końcu
tunelu

natalia

uciec stąd
to wszystko czego chcę
zostawić to wszystko
czego nie mam
i nigdy mieć nie będę
ogrzewa mnie tylko
blask latarni
na sąsiedniej ulicy
ta żarówka
już wypalona
monotonnie nuci
Pieśń o Śmierci
epos umierania
wbija się w chłodne serce
niczym igła kłamstwa
naostrzona kamieniem
i zapałką z zieloną główką

czy nadzieja powróci
Matka Głupich
dziś wygram los
na loterii
Śmierć nadejdzie
jutro

natalia

lekko drżący uśmiech
w czterech ścianach umysłu
triumfuje
spotkanie jest blisko
mimo
że bardzo niepewne
żadnej gwarancji
niestety
nie posiadam
wizja rozczarowania
nie jest mi obca
wprost przeciwnie
lecz radość
niekłamana
obiecuję miłosną ucztę

natalia

płatki śniegu
delikatnie opadają na koronę głowy
samotna gwiazdka
ma zupełnie inną twarz
jej młode oblicze
promieniuje optymizmem
i ciepłem
małego serduszka
marchewkowe oczy
w środku dnia
są niczym ogniste kule
ogrzewając zmarznięte
dłonie przechodniów

natalia

ona umarła
jej dusza wyfrunęła
przez krater życia
porażka z czasem
boli jak otwarte złamanie
usta zaciśnięte
oczy przeciekają
twardość drewna
kusi ostoją
spalone zdjęcia
wspomnienia
stary uśmiech
bezboleśnie zdjęty z twarzy
już tak nie martwi
nie oszukuje

jakieś drzewo
zmęczone zielenią
skarży się żałośnie
na bezdenną głupotę

natalia

UNIESIENIA

słyszę...
nie słyszę
wydawało mi się
a może...
nie
nic już nie ma
prócz Ciebie

czuję grad wzlotów
subtelny uśmiech
naszych ciał
tylko głupiec go źle zrozumie
opacznie
czy to miłość?
nie
tego jestem pewna
lecz nie przeszkadza mi
ten fakt w niczym
doprawdy
gładka powierzchnie skóry
powie wszystko
ona nie potrafi kłamać
choćby chciała
jej wielką zaletą jest
prawdomówność
bez słów

przyznaj
że Ty tak nie potrafisz
powiedz to
chyba nie masz odwagi
...
tak jak większość
nie ma się czym przejmować
ale weź to sobie do serca
na wszelki wypadek

natalia

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają i
muszą się spotkać aby się ominąć bliscy i oddaleni jakby
stali w lustrze piszą do siebie
listy gorące i zimne rozchodzą się jak w
śmiechu porzucone kwiaty by nie wiedzieć
do końca czemu tak się stało są inni co
się nawet po ciemku odnajdą lecz
przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać tak czyści
i spokojni jakby śnieg się zaczął
byliby doskonali lecz wad im zabrakło bliscy boją się
być blisko żeby nie być dalej
niektórzy umierają-to znaczy już wiedzą miłości się
nie szuka jest albo jej nie ma
nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
są i tacy co się na zawsze kochają
i dopiero dlatego nie mogą być razem
jak bażanty co nigdy nie chodzą
parami można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie nasze
drogi pocięte schodzą się z powrotem

natalia

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc calkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myslimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej

tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą

natalia

jest miłość trudna
jak sól czy po prostu kamień do zjedzenia
jest przewidująca
taka co grób zamawia wciąż na dwie osoby
niedokładna jak uczeń co czyta po łebkach
jest cienka jak opłatek bo wewnątrz wzruszenie
jest miłość wariatka egoistka gapa
jak jesień lekko chora z księżycem kłamczuchem
jest miłość co była ciałem a stała się duchem
i ta co nie odejdzie --- bo znów niemożliwa

natalia

Nie płacz w liście
nie pisz że los ciebie kopnął
nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno
odetchnij popatrz
spadają z obłoków
małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju
i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz

natalia

Znowu przyszła do mnie samotność
choć myślałem że przycichła w niebie
Mówię do niej:
- Co chcesz jeszcze, idiotko?
A ona:
- Kocham ciebie

natalia

Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził.
Nie był płaczem dla niego, chociaż mógł być o nim.
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi.

I półprzytomny wstyd, że ona tak się trudzi,
to, co tłumione czyniąc podwójnie tłumionym
przez to, że w nocy płacze. Nie jej płacz go zbudził:

ile więc był wcześniej nocy, gdy nie zwrócił
uwagi - gdy skrzyp drewna, trzepiąca o komin
gałąź, wiatr, dygot szyby związek z prawdą ludzi

negowały staranniej: ich szmer gasł, nim wrzucił
do skrzynki bezsenności rzeczowy anonim:
"Płakała w nocy, chociaż nie jej płacz cię zbudził"?

Na wyciągnięcie ręki - ci dotkliwie drudzy,
niedotykalnie drodzy ze swoim " Śpij, pomiń
snem tę wilgoć poduszki, nocne prawo ludzi".

I nie wyciągnął ręki. Zakłóciłby, zbrudził
toporniejszą tkliwością jej tkliwość: " Zapomnij.
Płakałam w nocy, ale nie mój płacz cię zbudził,
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi."

Stanisław Barańczak